سیترامگ-B6 فرآورده ای حاوی منیزیم و ویتامین B6 است، این ترکیب نخستین بار در سال 1970 در فرانسه وارد بازار شد و امروزه در بیش از 40 کشور در سراسر جهان به اسامی برندهای مختلف به فروش می‌رسد. سیترامگ-B6 ؛ منیزیم را به شکل سیترات محلول تامین می کند تا جذب ("فراهمی زیستی/Bio-availability") بهتری در روده‌ها داشته باشد (در حالی که نمک های غیر محلول منیزیم مانند اکسید منیزیم یا کربنات منیزیم این ویژگی را ندارند). به این ترتیب، ذخایر منیزیم بدن زودتر تامین می شود.
مطالعاتی که سیترات منیزیم را با اکسید و لاکتات منیزیم مقایسه کرده اند، فراهم آوری زیستی (جذب) بهتری برای سیترات گزارش کرده اند. 
ترکیب آن با ویتامین B6 باعث افزایش فراهمی زیستی و جذب بافتی آن می‌شود. کمبود همزمان منیزیم و ویتامین B6 به فراوانی دیده می شود و این دو ترکیب اغلب با هم تجویز می شوند. ویتامین B6 یکی ازویتامین‌های محلول در آب است که به سیستم عصبی مرکزی کمک می کند. این ویتامین در تولید انتقال دهنده عصبی سروتونین و نوراپی‌نفرین دخالت دارد و در تشکیل میلین myelin شرکت می کند. میزان کلی منیزیم در بدن حدود 25 گرم است. بیشتر منیزیم بدن در استخوان ها ( %60-50 ) و عضلات ( %30-20 ) است و کم تر از %1 آن در خون یافت می شود. منیزیم به طور عمده درون سلول هاست و بیش از 300 واکنش آنزیمی بدن به حضور منیزیم نیاز دارند. منیزیم برای تعداد زیادی از اعمال متابولیک بدن ضروری است. 

کمبود منیزیم به شکل های گوناگون پدیدار می شود، از جمله اختلالات: 
- الکترولیت ها (کلسیم، پتاسیم) 
- متابولیک 
- عصبی
- روانی 
- عصبی عضلانی و قلبی عروقی

چه کسانی به مکمل منیزیم نیاز دارند؟ 
مکمل منیزیم هنگامی ضرورت می‌یابد که بنا بر شواهد بالینی یا وجود برخی بیماری های طبی، اختلالات ناشی از کمبود منیزیم در حال وقوع یا محتمل باشد، در موارد زیر: 
- کاهش مصرف منیزیم
- سوءجذب به دلیل اختلالات گوارشی (اسهال، سوءجذب چربی)
- یا دفع بیش از اندازه به دلیل مصرف مدر، برخی آنتی بیوتیک ها یا داروهای ضد سرطان یا در بیماری های زیر : 
- دیابت کنترل نشده (به علت افزایش دفع ادراری منیزیم) 
- استرس (به علت افزایش ترشح هورمون استرس، آدرنالین، که دفع ادراری منیزیم را افزایش می‌دهد)
- اعتیاد به الکل (به علت های گوناگون، از جمله سوءتغذیه و افزایش ادرار) 
- کمبود کلسیم / کمبود پتاسیم (که اغلب با کمبود منیزیم همراه اند) 
- افزایش تحریک پذیری و گرفتگی عضلات (که اغلب با کمبود منیزیم همراه است) بویژه در ورزشکاران و زنان باردار
- سن بالا (به علت کاهش مصرف غذا، کاهش جذب روده ای و افزایش دفع)
- اختلالات قاعدگی و سندرم پیش قاعدگی (PMS) (ناراحتی های روانی خفیف، احساس درد، نفخ، افزایش وزن، حساسیت پستان، تورم دست و پا، تمرکز حواس ضعیف، اختلالات خواب، سردرد، کمردرد، تحریک پذیری، اضطراب، عصبانیت، افسردگی، تغیرات اشتها، کرامپ، یبوست، آکنه و خستگی) 
- اختلالات رفتاری در کودکان (ADHD) به ویژه اختلال کاهش توجه / بیش فعالی برای کنترل رفتارهای بیش فعالی، تکانه ای و بی توجهی