آثار فارماکولوژی و مکانیسم اثر:
سرخارگل از دیر باز جهت درمان عفونت مشهور بوده است و در عفونت های باکتریایی و ویروسی استفاده می شده است. استفاده از سرخارگل در حال حاضر بر روی خاصیت تحریک کننده و به طور دقیق تر تعدیل کننده سیستم ایمنی به ویژه در درمان و پیشگیری از سرماخوردگی، آنفولانزا و سایر عفونت های مجاری تنفسی فوقانی متمرکز شده است. در مطالعات in vitro بر روی ماکروفاژهای انسانی یافت شده است که افشره قسمت های هوایی سرخارگل تولید سیتوکین ها شامل اینترلوکین1، اینترلوکین10 و فاکتور نکروز توموری (TNFα) را تحریک می کند. سایر مطالعات نشان داده اندکه پلی ساکاریدهای آرابینوگالاکتان تولید TNFα و اینترفرون β2 توسط ماکروفاژها را تحریک می کند. آلکیلامیدهای سرخارگل تولید واسطه های التهابی توسط سلول های فاگوسیت را مهار می کنند که مکانیسم آن می تواند شامل اتصال به گیرنده های اندوکانابینوئید CB2 بر روی سلول های ایمنی از جمله منوسیت ها، ماکروفاژها و سلول های دندریتی باشد. آقطی به طور سنتی جهت درمان آنفولانزا، سرماخوردگی و زکام بینی مزمن همراه با گرفتگی گوش و سینوزیت، استفاده می­ شود. عصاره میوه دارای اثر ضدویروس در برابر سرماخوردگی، آنفولانزا و عفونت­ های هرپس ویروس­ ها می باشد. این گیاه موجب بهبود علایم شبه آنفولانزا از قبیل تب، خستگی، سردرد، گلو درد، سرفه و درد می شود. مطالعات علمی خاصیت تعدیل کننده سیستم ایمنی و آنتی اکسیدان آقطی را ثابت کرده اند.
عصاره آقطی همچنین از طریق افزایش تولید سیتوکین ها موجب افزایش فعالیت فاگوسیتوزی و تسهیل حرکت سلول ­های سیستم ایمنی در بافت­ های آلوده می ­شود.
گیاه ختمی تحریک های موضعی را تسکین داده، اثرات موکوسیلیاری را مهار کرده، موجب تحریک فاگوسیتوز شده و دارای اثر ضدالتهاب و تحریک کننده سیستم ایمنی می باشد.